رنه گنون، نیز در " سیطرهء کمیت " آنجا که به انتقاد از فلسفهء برگسون و ویلیام جیمز می پردازد پس از نقل این جملات از برگسون در خصوص سحر و جادو که : « اگر هوش اقوام بدوی در این زمینه تصور اصولی را شروع کرده بود، امکان داشت بسیار زود به تجربه تن دهد و این تجربه، نادرستی آنها (عملیت جادویی) را برای او مبرهن سازد. » ابراز شگفتی کرده و با طعنه می نویسد: « ما در این فیلسوف – که در دفتر کار خود محبوس و البته از حملات مقامات ذی نفوذی که یقینآ قصد ندارند دستیاری ناگاه و گرانقدر را شماتت کنند، مصون است(6) – این تهور را که امور خارج از قالب نظریه های خود را قبل از تجربه انکار می کند، تحسین می کنیم! او چگونه می تواند آدمیان را آنقدر ابله تصور کند که حتی بدون اصول، عملیاتی را که هرگز به نتیجه نمی رسد، تکرار کنند؟ و چه خواهد گفت هر گاه متوجه شود که به عکس، تجربه نادرست بودن ادعاهای خود او را ثابت می کند!؟ بدیهی ست که حتی به ذهنش هم خطور نمی کند که چنین چیزی ممکن باشد. در او و همگنانش قدرت پیش- انگاره ها به حدی ست که در این امر که وسعت عالم به بینش انسان محدود باشد، تردیدی به خود راه نمی دهند. (و بر اثر همین طرز تفکر است که به ساختن " نظام " های فکری می پردازند.) وانگهی چگونه فیلسوف می تواند دریابد که او مانند بقیهء مردم باید از بحث دربارهء چیزی که نمی شناسد، خودداری کند؟ » (7) اطمینان دارم که اگر گنون، نوشتهء کاسیرر را می دید جملاتی شبیه به این راجع به او می گفت

--------------------------------------------------

شمارهء هفتم: سیطرهء کمیت و علائم آخر زمان، رنه گنون، علیمحمد کاردان، مرکز نشر دانشگاهی چاپ دوم 65، صفحات 260-261